The voice of a stoned street dog-tamil poetry
கல்லெறியப்பட்ட தெரு நாயின் குரல்
இந்த மண்ணும், நானும் ஒரே வம்சத்தின் மிச்சங்கள்.
எப்போதுமே எனக்கு மனிதனின் கைகளின் தீண்டல் கிடையாது.
கிடைத்ததெல்லாம், வானிலிருந்து வரும் மழையல்ல;
வயிற்றின் மீது விழும் கல்லின் பசி!
அருகில் ஓடியவனை நான் ஒருபோதும் சீண்டவில்லை.
என் கண்மூடிய உறக்கம், யாருக்கும் இடையூறு தரவில்லை.
இருந்தும், ஏன் இந்த வெறுப்பு?
உங்கள் காலடியில் ஏழையாய் நான் கிடந்தது தவறா?
உன் பிஞ்சு விரல்கள் என்னை நோக்கி எறிந்தபோது,
அது கல்லாகத் தெரியவில்லை; உன் ஈரமற்ற இதயம் போலக் கனத்தது!
நான் ஓடினேன்..ஓடிக்கொண்டே இருந்தேன்..
என் கால்கள், வலியின் பிணைப்பால் பின்னிக்கொண்டன.
எனக்குத் தெரியும், நான் உங்கள் வீட்டின் காத்திருப்பு நாய் அல்ல;
நான், இந்தத் தெருவின் பொறுப்பற்ற சிதைவு!
உங்கள் தேநீர்க் கோப்பையைப் போல, என்னைத் தூக்கியெறிய
உங்களுக்கு உரிமையுண்டு என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்.
என் குருதியில் நனைந்த இந்தப் புழுதிப் பரப்பு,
உங்கள் இரக்கமற்றப் பயணத்தின் சாட்சி.
நான் குரைப்பதில்லை, இப்போது;
என் குரல், உடைந்த கண்ணாடியின் ஓசை போல்
மெதுவாக இந்த உலகின் மௌனத்தில் கரைகிறது.
நான் கேட்கிறேன்:
உங்களை அறியாத என்னை ஏன் அடிக்கிறீர்கள்?
நீங்கள் வைத்த அன்புக்குத் தகுதியானவனாய்
நான் இல்லையென்றால், சாவதற்கு மட்டும் எனக்கு அனுமதியுண்டா?
இந்த இரவின் இருள், என் காயத்தை மறைக்கும் கருப்புத் துணி!
விடிந்தபின், வழக்கம் போல், உங்கள் பாதங்கள்
என் உடைந்த எலும்புகளைத் தாண்டிச் செல்லும்.
