The cry of a lost child-amma kulanthai kavithai in tamil
தொலைந்த குழந்தையின் கதறல்
விண்மீன்கள் அற்றுப்போன வானமென விரிந்த பெருவெளி!
என்னைத் தாங்கிச் சென்ற கரங்களின் வெப்பம் எங்கே?
சிறுவிரல் பற்றி நடந்த சாலைகளின் நெடுந்தூரம் எங்கே?
பயத்தின் குடில் என் நெஞ்சில், குளிர்பானை வைத்த தீயாக,
ஊமையாய் எரிகிறது.
யாரோ ஒருவரின் அடையாளமற்ற முகம் – அதுவும்
என் அன்னை போலத்தான் இருக்கும் என எண்ணி
ஓடிச் சென்றேன்! – வெறுமை! வெறும் காற்றின் நிழல்!
ஓவென்று நான் உதிர்க்கும் ஒவ்வொரு கண்ணீர்த் துளியும்
ஓர் இலக்கற்றப் பயணம்!
பூப்பந்து போல இருந்த என் பிஞ்சு உலகம்
இன்று கூழாங்கல்லாய் உறைந்துவிட்டது.
கேட்கிறதா, அம்மா? – என் குரல்
வறண்ட மண்ணின் மீதான இடியின் சத்தம் போல,
இந்த இரைச்சலில் உனக்குக் கேட்கிறதா?
ஓர் அலை பாய்ந்துவரும் கடலென,
என் கதறல் உன் காதுகளைத் தாலாட்டாதா?
இப்போது நான் பார்க்கும் நிலவு –
உடைந்த பாத்திரத்தின் துண்டமெனத் தெரிகிறது.
இனி, என் பசியின் அழுத்தம்
இந்த பூமியைத் தட்டையாக மாற்றிவிடும் போலும்!
என்னைத் தேடிவா… என்னைச் சேர்…
என் உலகம் நீ; உன்னில்லையெனில் நான் ஓர் பாலைவனச் சிதைவு.
வந்து என்னை அள்ளிக்கொள், அம்மா!
– பிபி
