மதிய உணவின் மணியில் மலர்ந்த நட்பு
அலுவலகத்தின் குளிர்ந்த காற்றிலும்,
காலையில் துவங்கும் பிஸியான கோப்புகளிலும்
நம்மிடையே இருந்த வெப்பம்
மதிய மணியில்தான் உண்மையாய் தெரிந்தது;
அது உணவின் வெப்பமல்ல —
நட்பின் நெருக்கம் தான்.ஒவ்வொரு நாளும் “லஞ்ச் வேணுமா?” என்று
சாதாரணமாகத் தொடங்கிய வாக்கியம்,
சிறிது நாட்களில்
என் தினத்தின் இனிமையான எதிர்பார்ப்பாக மாறி விட்டது.
உன் டிபனின் வாசனைக்கும்,
என் டிபனின் சுவைக்கும் இடையில்
ஒரு யாரும் எழுதாத
நட்பு கதையே quietly எழுதப்பட்டது.
சமையல் செய்தவர் யார்?
உணவு காரமா?
அந்தக் கேள்விகளின் பின்னால் கூட
ஒரு மறைந்த அக்கறை இருந்தது;
அதை சொல்லாமலே
நாம் ஒருவருக்கொருவர் உணர்ந்து கொண்டோம்.
சில நாட்களில் உணவு குறைந்தாலும்
சிரிப்பு எந்த நாளிலும் குறையவில்லை;
சில உணவுகளை இருவரும் பகிர்ந்தாலும்
சில கவலைகளை முழுவதும் பகிர்ந்தோம்.
அருகில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்ட
ஒவ்வொரு நாளும்
நம் மனம் ஏதோ ஒரு பூத்தைத் துளிர்க்கச் செய்தது —
நண்பர்கள் என்று சொல்லும் முன்பே
நட்பு நம் இதயத்தில் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.
நீ சொன்ன அலுவலகக் கதைகள்,
நான் பகிர்ந்த மன அழுத்தங்கள்,
இரண்டு பெட்டிகளில் இருந்த உணவு
ஒரு மேசையில் சேர்ந்ததுபோல
நம் இரு உலகங்களும்
ஒரு நட்பாக இணைந்து விட்டன.
மதிய உணவு என்பது
பசி தீர்க்கும் நேரம் மட்டும் அல்ல;
நம் தினத்தில்
சிரிப்பை மீண்டும் நிரப்பும் நேரம்.
நாளை அலுவலகம் மாறினாலும்,
பிற இடம் சென்றாலும்,
எப்போதாவது மதிய மணியில்
வாசனை வரும் —
அந்த வெப்பமான நினைவு:
“நாம் சேர்ந்து சாப்பிட்ட
அந்த நாட்கள் அற்புதமாயிருந்தது”
அந்த நினைவு போதும்,
நம் நட்பு எவ்வளவு உண்மையானது
மனசுக்கு சொல்ல.
