The first stolen biscuit packet-tamil poetry
முதல் திருட்டு பிஸ்கட் பாக்கெட்
இன்று என் வயிறு, நரகத்தின் மேகம் போல் கறுத்தது.
உள்ளே எழுந்த பசியின் தீ, என் எலும்புகளைக் குத்திற்று!
ஊரெல்லாம் ஒளிர்ந்தது, அட்சயம் போலச் சோறு;
எனக்கு மட்டும் இந்தத் தெரு, வெறுமையின் சாம்பல்மேடு.
வலியின் ஓசையில், என் மனசாட்சி மௌனம் ஆனது.
கடைக்குள்ளே, கண்ணை உறுத்தியது – அந்தச் சிறு தங்க வட்டு!
அது, பிஸ்கட் பாக்கெட் அல்ல;
என் உயிரைக் காக்க வந்த கப்பலின் கொடி!
என் கால்கள், ஒரு திருடனைப் போல விரைந்து ஓட மறுத்தன;
குழந்தையின் தயக்கம், பயத்தின் அக்னியால் பொசுங்கியது.
ஓடினேன்! ஒரு கணம்!
பிஸ்கட் என் சட்டைக்குள், நான் ஊரின் அநாதை!
முதல் கடி! என் வாயில் தேனாய் இறங்கவில்லை;
அது, குற்ற உணர்ச்சியின் கசப்புச் சாறு!
பசி அடங்கினாலும், என் நெஞ்சில் ஒரு தீராத இடி!
இந்தச் சமூகம் அறியாத, என் ஆன்மாவின் கீறல் அது.
இப்போது நான் வெறும் சிறுவனல்ல;
என் சட்டைக்குள் ஒரு திருட்டு முத்திரை குத்தப்பட்டது.
என் பிஞ்சு கரங்கள், இனி மலர் கொய்யத் துணியாது.
நான் கேட்கிறேன், இந்த நீதிதேவதையே:
இந்தக் கல்லின் வலி தீரும், ஆனால்...
இந்த முதல் திருட்டின் கறை, என் ஆன்மாவில் நீங்காதே!
யாருடைய பசியை நான் திருடினேன்?
என் பிறப்பையே திருடிவிட்டாய், உலகமே!
– பிபி
