No more abortions-tamil kavithai
இனி கருக்கலைப்பு வேண்டாமே
வயிற்றின் வாசல் திறந்தது போதும், தாயே!
இந்த குருதிச் சுவடுள்ளக் காவியம் இத்துடன் நிற்கட்டும்.
என் கருவறை, ஒரு சிறிய பிரபஞ்சம்;
அதில், ஒரு விண்மீன் போல நான் துளிர்த்தேன்.
உன் அன்பின் தீண்டல், என் உருவமற்ற ஆன்மாவைக் கூட்டிச் சேர்க்க,
ஓர் எதிர்காலப் பூவின் வாசனையாய் நான் முகிழ்த்தேன்.
ஆனால், கருவியின் நுனி வந்து, என் கனவுத் தொட்டிலைக் கலைக்கையில்,
என் மௌனக் கதறலை இந்த உலகம் கேட்கவில்லை.
ஒவ்வொரு முறையும், அலங்காரம் குலைந்த சித்திரமாய்,
என் அன்னையின் இதயத்தில் அந்தப் பாவம் மீண்டும் பிறக்கிறது.
என் நினைவு, உடைக்கப்பட்ட கண்ணாடிச் சில்லாய்,
அவளின் நினைவுப் பரப்பில் ரத்தம் கசிய கீறுகிறது.
என் கருப்பை, இனி காயங்களின் கூடாரம் ஆக வேண்டாம்!
குற்ற உணர்ச்சியின் தீ, என் இரவுகளை எரிக்கும் தணல்!
சுமக்கத் துணிந்தும், நீ துறந்த அந்தச் சிறு உயிர் நான்;
இப்போது, உன் தனிமையின் நிழலாய் உன்னைப் பின்தொடர்கிறேன்.
காலத்தின் கணக்கிற்காக, சமூகத்தின் தீர்ப்பிற்காக,
இன்னொரு புதிய உயிரின் சன்னலை உடைக்காதே!
இந்த அவலத்தின் சங்கிலியை, உன் வாழ்வில்
மீண்டும் நீ தேடாதே!
நான் கெஞ்சுகிறேன்! என் உடைந்த தாய்மை வேண்டுகிறது!
உயிரின் புனிதத்தை, அதன் அழிவிலா வரத்தை உணர்ந்து,
இனி கருக்கலைப்பு வேண்டாமே! இந்தப் பிரபஞ்சமே ஓலமிடுகிறது.
– பிபி
