பேருந்து சண்டையில் தோழர்கள் ஆனோம்
பேருந்தின் கூட்டத்தில்
நெரிசல் பெருகி
நிசப்தம் கூட நடக்க முடியாத
ஒரு குழப்பமான காலை.
அந்தக் குளிர்ந்த அலறல்களில்
சிறு சண்டை ஒன்று எழுந்தது —
அழுத்தி நிக்கும் மக்கள் நடுவே
அவள் சொன்ன ஒரு வார்த்தை:
“அதாங்க… கொஞ்சம் இடம் விடுங்க!”
அந்த ஓசை
கோலாகலத்தில் கூட
வெளிச்சம் போல
என்னை தொட்டு எழுப்பியது.
அவளும் நானும்
பின்னர் ஒரே பக்கம் நின்றோம்;
சண்டையின் காரணம் மறந்தாலும்
அந்தச் சிறிய ஆதரவு
எங்கள் நட்பின் முதல் விதை ஆனது.
பேருந்து தள்ளாடியபோதும்
நாம் இருவரும் ஒருவரை
ஒருவர் தக்கவைத்தோம்;
அது உடலை அல்ல—
நட்பின் புதிய சமநிலையை.
காலை காற்றில்
“நீ எங்கே இறங்குற?” என்ற
அவள் கேட்ட சாதாரண கேள்வியில்
எனக்குத் தோன்றியது
அசாதாரணமான ஒரு அக்கறை.
அந்த நாளின் பின்,
கல்லூரி பாதை
தனிமையில்லை;
அவள் நட்பு
சிரிப்பை சுமந்த
ஒன்றாய்ச் சென்ற ஒத்த பயணம்.
பேருந்து சண்டையில் பிறந்த
அந்தச் சிறிய நட்பு —
இன்று என் வாழ்க்கையில்
மறக்க முடியாத
பெரிய பாசமாகி விட்டது.
