மாலை டீ பிரேக் – நம் நட்பின் வெப்பமான நேரம்
அலுவலகத்தின் முடிவில்லா மெயில்களும்,
கண்களை சோர்வடையச் செய்யும் எக்சல் வரிசைகளும்
நம்மை சுற்றி நின்றாலும்கூட,
மாலை ஆறு மணிக்கு வரும் டீ நேரம் மட்டும்
ஒரு வரவேற்கும் நிம்மதி.
அந்த வேளையில்
கணினிகள் தூங்கியபோல் அமைதியாகி,
நம் மனம் மட்டும் விழித்துக் கொண்டு
“டீ வரலாமா?” என்ற
ஒரே வரியில் சந்தோஷமாய் மலர்கிறது.
டீ கண்ணாடியின் வெப்பம்
கையில் பரவும்போது,
நட்பின் வெப்பம்
மனத்தில் பரவுகிறது;
அந்த நிமிஷம் தான்
ஒரு சின்ன பிரேக்
ஒரு பெரிய மகிழ்ச்சியாக மாறுகிறது.
சில நாட்களில் டீ குறைந்தாலும்
சர்க்கரை தண்ணீர் போல இருந்தாலும்,
உன்னுடைய ஜோக் மட்டும்
நாளை முழுவதும் நடந்த சோர்வையும்
ஒரே சிரிப்பில் கரைத்துவிடும்.
சிலர் கையில் டீ பிடித்து வருவார்கள்,
சிலர் காரணம் சொல்லி வருவார்கள்,
ஆனால் எப்போதும்
சேர்ந்து நின்ற அந்த மூன்று நிமிடம் கூட
நம்மை நான்கு வருட அனுபவம் போல
நெருக்கமாக்கும்.
அங்கே பேசுவது எல்லாம்
அலுவலக விஷயமல்ல;
இதயத்தில் மறைத்ததை
சிரிப்பாக மாற்றுகிற
ஒரு சிறு கூட்டம் —
அதுதான் நம் டீ பிரேக் கேங்.
யாராவது ஒரு நாள்
வராமல் இருந்தாலே
டீ கசப்பாகிவிடும்;
யாராவது சோகமாக இருந்தாலே
சிரிப்பு சற்றே மங்கிவிடும்;
அதுவே நட்பு —
சிறு மாற்றத்தையும்
உள்ளுக்குள் உணர்தல்.
மாலை டீக்கு சேர்ந்து நின்ற
ஆ தோழர்களின் குரல்களில்
நாம் மறந்துவிடும்
நாளின் எல்லா அழுத்தங்களும்;
அந்த சுலபமான பேச்சில்தான்
நம் உண்மையான சந்தோஷம் மறைந்திருக்கும்.
நாளை வேலை மாறினாலும்,
கேபே மாறினாலும்,
டீயின் வாசனை வந்தாலே
மனம் நினைவுபடும்:
“அந்த டீ பிரேக் கேங்
மறக்க முடியாதது…”
நட்பு என்பது பெரிய நிகழ்வு அல்ல,
சிறு கண்ணாடி டீயில்
சேர்ந்து சிரிப்பதே
நம் வாழ்க்கையின்
அற்புதமான அத்தியாயம்.
