அலுவலக அரட்டை – நம் நட்பின் அமைதியான அனுவங்கள்
அலுவலகத்தின் சுவர்களுக்கு நடுவே
எண்ணற்ற கோப்புகள்,
கணக்கில்லாத பணிகள்,
சிறிதும் சிரிக்காத நேரங்கள் இருந்தாலும்,
அவற்றை உடைத்த சத்தம்
நம் அரட்டையின் இனிமைய்தான்.
காலை காபி டேபிளில்
கண்களுக்கு களைப்பு இருந்தபோதும்
மனத்திற்கு ஓய்வு தந்தது
நம் இரண்டு நிமிட பேச்சு;
அதுதான் கடினமான நாளையும்
சற்றே லேசாக்கியது.
சில நேரங்களில் வேலை அதிகமாகி
நிம்மதியும் நேரமும் மறைந்தபோது,
திடீரென வந்த உன்
“சரி தாங்க, நம்மளால முடியும்” என்ற
சிறு செய்தி கூட
ஒரு பெரிய நிம்மதியாக இருந்தது.
மற்றவர்கள் பார்ப்பதற்கு
சாதாரண colleague-கள் போல இருந்தோம்;
ஆனால் நம்மக்குள்
அரட்டையில் பிறந்த அக்கறை,
அருகில் இல்லாமலே அருகே நிற்கச் செய்தது.
மதிய உணவின் மணியில்
நீ பகிர்ந்த சிறு கதைகள்
என் தினத்தின் சிரிப்பாக மாற,
நான் சொன்ன கவலைக்குள்
நீ தந்த ஆறுதல்
என் மாலையின் அமைதியாக மாறியது.
நட்பு என்றால் பெரிய வாக்குறுதிகள் வேண்டாம்;
சில நேரங்களில்
ஒரு கேள்வி — “சாப்பிட்டாயா?”
ஒரு வரி — “பாதுகாப்பாக போய்ச் செல்,”
ஒரு சிரிப்பு — “இது சரியாகிவிடும்,”
இதுவே போதும்.
ஆபீஸ் வேலை மாற்றப்படும்,
மேசை மாறும்,
பதவி மாறும்,
அணுகுமுறைகள் தூரப்படும்;
ஆனால் ஒருமுறை
“நண்பன்/நண்பி” என்று அழைத்த அந்த உணர்ச்சி மட்டும்
எமது மனத்தில் குறையாது.
அலுவலக அரட்டை என்பது
சில நேரங்களில் நேரத்தை வீணடிப்பது போல தெரிந்தாலும்,
அதே அரட்டை
நம் மன அழுத்தத்தை எளிதாக்கும்
மருந்து என்பதை
நாமே மட்டுமே அறிவோம்.
நாளை வேறு இடத்தில் இருந்தாலும்
அதே நேரத்தில் நினைவில் வரும் —
அந்த shared screenகளும்,
அந்த deadline ஓட்டங்களும்,
அதில் மறைந்திருந்த
நமது மனசின் சின்ன சிரிப்புகளும்.
அலுவலகம் ஒரு இடம்;
நட்பு ஒரு உணர்வு;
அரட்டை அதன் பாலம்.
அந்தப் பாலம் நம்மிடையே
நாளை எங்கே இருந்தாலும்
சாய்ந்துவிடாத உறுதியான
நிழலாகவே இருக்கும்.
