கல்லூரி தோழி சாக்லேட் கொடுத்தாள்
கல்லூரி வரந்தியில்
நிழல் போல நின்றிருந்த என் நாளுக்குள்,
ஒரு சிறிய இடைவெளியில்
அவள் வந்து சிரித்தாள்
மூச்சில் மலர்ந்த மெல்லிய வானம்பாடி போல.
“இது உனக்குத் தான்…” என்று
அவள் நீட்டிய சாக்லேட்டில்
இனிப்பு மட்டும் இல்லை;
அதனுள் மறைந்திருந்தது
ஒரு நாள் முழுவதும் என்னை சிரிக்க வைத்த
அவளது அழகான அக்கறை.
சாக்லேட் கரைந்தது வாயில்,
ஆனால் அந்த அன்பின் குரல்
கரையவில்லை என் மனத்தில்;
அது இன்னும் நெஞ்சில் சுற்றும்
ஒரு மென்மையான பரவசம் போல.
அவள் கொடுத்த அந்தச் சிறு பரிசு
என் நினைவுக்கு ஒரு பெரிய நினைவாகி,
நம் தோழமையின் நூலில்
முதல் இனிய மணியாக ஒலிக்கிறது.
அவள் சிரிப்பில் இருந்த ஒளி
அந்த சாக்லேட்டின் இனிப்பை விட
எனக்குக் கூடுதலாய் தெரிந்தது;
அவள் நட்பில் பிறந்த
அந்த சிறிய செயல்
என் நாளையே ஒரு கவிதையாக மாற்றியது.
