காதல் கவிதை-தொலைதூரக் காதல்

என் அருகில் இல்லை நீ, எனினும்…

நம் காதல், சங்கிலி இல்லாத பிணைப்பு.

இடையிலுள்ள இரவுகள் எல்லாம்,

விண்மீன் தூவும் கண்ணீர்த் துளிகள்.

நீ எங்கிருக்கிறாய்?

என் விரல்கள் நீளாத அந்த வானத்தின் மூலையில்,

நீ ஒரு துருவ நட்சத்திரமாய் ஒளி தருகிறாய்!

அந்த ஒளியின் நிழல், என் நெஞ்சில் படர்ந்து,

உன் நினைவுக் காய்ச்சலை எனக்குத் தருகிறது.

நம் உரையாடல்கள், தொலைபேசியின் மெல்லியக் கம்பி வழியே

பாய்ந்துவரும் மின்சாரமல்ல;

அது, என் இதயத்தின் அதிர்வுகளைச் சுமந்துவரும் அலை.

நீ பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும்,

என் செவிக்கு நிலவொளியின் தேன்!

இங்கு, இந்தக் காற்றில்,

நான் உனக்காய் எழுதிவைத்த கவிதைத் துளிகளைத் தேடி,

என் தனிமை, ஒரு அலையும் பறவை போல் சுற்றுகிறது.

உன் பிம்பம் மட்டும் போதும்!

அதைக்கொண்டு, இந்தக் காத்திருப்பைச் சமைக்கிறேன்.

ஒவ்வொரு விடியலும்,

நம் சந்திப்பின் முதல் வாசலில் தொடங்கி,

பின்பு, மீண்டும் தொலைதூரப் பயணத்தில் முடிகிறது.

இந்தத் தூரம், நம் காதலின் வலிமையைக் கூட்டுகிறது;

இது வெறும் நிலப் பரப்பால் ஏற்பட்ட பிரிவில்லை;

நம்மை மீண்டும் இணைக்கும் நெடுந்தூரத்துச் சத்தியம்!

விரைவில் வா! இந்தக் காத்திருப்பு நரகம் தீரட்டும்!