கவிதை வரிகள்-மெல்லிய ரோஜா இதழைக் கிழிக்காதீர்கள்
மெல்லிய ரோஜா இதழைக் கிழிக்காதீர்கள்
வெண் பனித் தீண்டலில் மலரும் காற்றின் மென்மை நான்.
என் இதயம், யாருக்கும் சொல்லாத மௌனக் கோயில்!
உன் வேட்டையாடும் கண்கள் என்னைச் சூழ்ந்த போது,
நான் உணர்ந்தது, என் நிழலின் நடுக்கத்தை மட்டும்.
நீ என்னை நெருங்கிய அந்த வினாடி,
காலத்தின் சக்கரம், கூர்மையான இரும்புக் கத்தியாய் மாறியது!
என் கௌரவத்தின் கவசம், கந்தலாய்க் கிழிந்தது.
என் உதடுகள் பேசிய வேண்டுகோள், வெறும் காற்றோடு கரைந்தது.
நான் ஒரு மெல்லிய ரோஜா இதழ்!
உன் கரங்களின் காட்டுமிராண்டித் தனத்திற்கு,
நான் என்ன பாவம் செய்தேன்?
என் மீது சிந்திய அந்த குருதிச் சாட்சி,
நான் இனி உடையாத சிலை இல்லை என்று சொல்கிறது.
என் உடல், பாழடைந்த கோவிலின் சிற்பம் போல;
உன் நரகத்தின் முத்தத்தால் என் புனிதங்கள் களங்கின.
என் ஆடை, கிழிந்த வானத்தின் ஓரம் போல் தொங்குகிறது.
இனி, என் சிரிப்பில் உடைந்த கண்ணாடியின் ஓசை மட்டுமே ஒலிக்கும்.
அந்த ஒற்றை இரவு, என் வாழ்வின் நூலைப் அறுத்தது.
என் ஆன்மா, இன்று உன் பாவத்தின் சாம்பலில் புதைந்தது.
நீ என்னை நிராகரித்தபோது, நீ உயிரைப் பிரிக்கவில்லை;
இந்த உலகின் தூய்மையான நம்பிக்கையைக் கொன்றாய்.
உன் பாதம் படும் மண்ணை வணங்குகிறேன்:
இனி, எந்தப் பூவின் மென்மையையும் கிழிக்காதே!
அந்த ஒற்றை இதழின் வலி,
இந்த உலகின் பேரிரைச்சலைக் காட்டிலும் கொடியது.
– பிபி
